Cud uzdrowienia fizycznego

[esperanza]

@Szukająca ale to myślisz, że Kościół sam bada cuda w zakresie medycznym czy o co chodzi? Przecież te cuda okazywały się w zwykłych szpitalach. Kościół stamtąd najpewniej zabiera dokumentację. Stwierdzenie cudu wcale nie jest takie proste.

[Marek Piotrowski]

Ale ja mówię o cudach potwierdzonych przez niezależnych ekspertów, a nie z instytucji kościelnych, kościelnych i katolickich szpitali takich jak klinika Gemelli etc.

Procedura zatwierdzania cudu zawiera m.in, właśnie ocenę niezależnych ekspertów i jest bardzo surowa.
Np. w Lourdes może uczestniczyć w komisji lekarskiej każdy lekarz, który chce.

Z tym, ze uzdrowień jest znacznie więcej niz cudów uzdrowienia. Na 6772 przypadki uzdrowień stwierdzonych przez komisję lekarską w latach 1858-2004 w Lourdes tylko 68 zostało przez biskupów ogłoszonych jako cudowne, co stanowi mniej niż 1% (dane na 2004 rok - obecnie uznanych cudownych uzdrowień jest 70).

Procedury badania uzdrowień w Kościele katolickim

1) Część I – badanie skuteczności uzdrowienia
Ta część badania ma na celu sprawdzenie, czy w ogóle nastąpiło uzdrowienie. Wypracowano tu następujące kryteria:
i. Choroba musi być ciężka, niewyleczalna lub przynajmniej trudno wyleczalna
ii. Choroba nie może być w stadium przesilenia, po którym mogłaby zniknąć samoistnie
iii. Należy wykluczyć możliwość, iż choroba została uleczona przez podane lekarstwa
iv. Uzdrowienie musi być natychmiastowe
v. Uzdrowienie musi być całkowite
vi. Nie może wcześniej wystąpić żaden przełom czy nawet uwalnianie resztek przemiany materii (np. wymioty) które mogłyby wpłynąć na stan chorego
vii. Uzdrowienie musi być trwałe (choroba nie może mieć nawrotów – czeka się na nie co najmniej kilka lat)

Z punktu widzenia wiary skuteczność uzdrowienia stanowi zaledwie punkt wyjściowy. Dopiero po stwierdzeniu skuteczności, przystępuje się do dalszych badań.

2) Część II – badanie kontekstu
Bywa, że spirytyści lub członkowie sekt (niekoniecznie chrześcijańskich) osiągają skuteczne uzdrowienia. Niektóre z nich mogą mieć nawet charakter demoniczny.
Uzdrowienie chrześcijańskie jest co do zasady znakiem rzeczywistości duchowej, symptomem przemiany duchowej, dla której uzdrowienie ciała stanowi zaledwie wyraz zewnętrzny. W przeciwieństwie do tego dla uzdrowicieli „paranormalnych” uzdrowienie jest celem samym w sobie.
Uzdrawiający chrześcijanin nie męczy się, gdyż nie uzdrawia swoją mocą (dlatego tez nie może sobie przypisywać zasługi). Wykluczone jest stosowanie „technik uzdrawiania” (nawet w postaci nakładania rąk). Co zaskakujące, nie może także diagnozować choroby