Księga Daniela

[Magnolia]

Biblista ks. Mariusz Rosik


Biblistka S. Joanna Nowińska




Biblista ks. Maciej Jaszczołt


Orędzie religijne zawarte w Księdze Daniela jest bardzo ważne dla teologii biblijnej, ponieważ rozwija ono niektóre tematy pojawiające się już we wcześniej­szych tekstach biblijnych, między innymi królewskie panowanie Boga, teologię historii, wezwanie do wierności i ufności Bogu, jak również podejmuje niektóre zagadnienia, omawiając je w innym świetle lub po raz pierwszy, na przykład: bez­pośrednia nauka o indywidualnym zmartwychwstaniu czy angelologia. Księga Daniela jako jedyna w Biblii Hebrajskiej o charakterze apokaliptycznym zwraca uwagę na takie zagadnienia, jak sens: historii ziemskiej, świat nadprzyrodzony, wzajemne oddziaływanie sfery ziemskiej i sfery niebiańskiej, działanie Boga w ży­ciu ludzkim i Jego transcendencję, rolę aniołów, męstwo w prześladowaniach i wartość cierpienia, ostateczne unicestwienie zła, nagrodę oraz karę po śmier­ci.
https://biblia.wiara.pl/doc/615235.Teol ... gi-Daniela


Komentarze:
Dn 7,9-10.13-14
Patrzałem, aż postawiono trony, a Przedwieczny zajął miejsce. Szata Jego była biała jak śnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny. Tron Jego był z ognistych płomieni, jego koła - płonący ogień. Strumień ognia się rozlewał i wypływał od Niego. Tysiąc tysięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Sąd zasiadł i otwarto księgi.

Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.


9-14. Opis sądu w niebie, podczas którego czwarta bestia zostaje potępiona i zgładzona, w całości należy (z wyjątkiem w. 11 a) do pierwotnej warstwy tekstu.

13. ”jakby Syn Człowieczy”: Lub „mający postać człowieka". Obraz, jaki ukazał się w wizji, przypominał ludzką postać, podobnie jak pierwsze cztery obrazy przypominały różne zwierzęta. Tamte wyszły z wielkiej otchłani, tj. z mocy zła; Syn Człowieczy przybywa z góry, „na obłokach nieba", tj. od Boga. Podobnie jak bestie symbolizowały pogańskie królestwa, tak ten, który przybywa w postaci człowieka symbolizuje „świętych Najwyższego" (w. 18). Dlatego w obecnym kontekście przybywający w postaci człowieka nie jest prawdziwą osobą, lecz symbolem. Ponieważ jednak w Dn myśl o „królestwie" zwykle niezauważalnie przeradza się w myśl o „królu", wyobrażenie „Syna Człowieczego" mogło się przesunąć od przenośni językowej, oznaczającej teokratyczne królestwo, do terminu oznaczającego samego mesjańskiego króla. Zmiana ta pojawia się w Księdze Henocha, napisanej sto lub dwieście lat przed czasami Chrystusa (na temat użycia tego określenia przez Jezusa w odniesieniu do siebie.

Dn 12,1-3
W owych czasach wystąpi Michał, wielki książę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu. Wtedy nastąpi okres ucisku, jakiego nie było, odkąd narody powstały, aż do chwili obecnej. W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia, każdy, kto się okaże zapisany w księdze.
Wielu zaś, co posnęli w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie.
Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy przez wieki i na zawsze.

Wspaniała poetycka konkluzja objawień przedstawionych w rozdz. 10-11. Pomimo wielkich cierpień w okresie eschatologicznego kryzysu, wybrani Boży, którzy „zapisani są w księdze” (por. Wj 32,32-33; Ps 69,29), zostaną wybawieni,

”posnęli”: Eufemizm oznaczający „umarli” (por. J 11,11-13).

”zbudzi się”: Powróci do życia. Fragment ten jest najdawniejszą jasną wzmianką wyrażającą wiarę w zmartwychwstanie umarłych (zob. B. Alfrink, Bib 40 [ 1959] 355-571).

”jedni do wiecznego życia”: Dosłownie: „niektórzy do życia wiecznego” (lĕhayye 'ôlām) - pierwsze użycie tego terminu w Biblii. (Zob. M.S. Moore, TZ 39 [1983] 17-34.)
https://biblia.wiara.pl/doc/423403.Kome ... etego/3#dn
(powinna się pojawić tabelka, ewentualnie odświeżyć stronę)

[Magnolia]

Kim jest Daniel?

Był prorokiem żyjącym około 600 lat przed Chrystusem. Imię Daniel oznacza „Bóg moim sędzią”.

Jest uważany za jednego z czterech wielkich proroków Starego Testamentu obok Izajasza, Jeremiasza i Ezechiela. O jego życiu opowiada Księga Daniela. Pochodził z arystokratycznego rodu. W latach młodzieńczych został wzięty do niewoli w Babilonii.

Na dworze króla Nabuchodonozora II, Daniel wraz z trzema przyjaciółmi Szadrakiem, Meszakiem i Abed-Nego mieli zostać przyuczeni do służby. Przydzielono im codzienną porcję potraw królewskich oraz wina. Daniel stanowczo odmówił takiego „menu” w zamian za wegetariański jadłospis. Jadł tylko jarzyny i pił wodę, dzięki czemu wyrósł na silnego i zdrowego mężczyznę, który dożył 100 lat.

„Poddaj sługi twoje dziesięciodniowej próbie: niech nam dają jarzyny do jedzenia i wodę do picia (…). A po upływie dziesięciu dni wygląd ich był lepszy i zdrowszy niż innych młodzieńców, którzy spożywali potrawy królewskie”(Dn 1, 12-16).

[Dieta (post) Daniela jest bardzo popularna również dzisiaj. Jest dietą odchudzającą, oczyszczającą a także leczniczą. Bazuje na wybranych warzywach i owocach. Jej stosowanie ma dobroczynne skutki dla ciała oraz ducha.]

Bóg obdarzył Daniela obok wyjątkowej inteligencji także bardzo cenionym darem prorokowania. Wyjaśnił on królowi babilońskiemu słynnemu Nabuchodonozorowi, zawiłości snów dotyczących przyszłości jego królestwa.

Osoba Daniela była personifikacją najwspanialszych cech człowieka wierzącego w Starym Testamencie. Odznaczał się wiernością, sprawiedliwością, pobożnością i mądrością.

Był zdecydowany zachować posłuszeństwo wobec Boga. Uparcie odmawiał oddawania czci posągom. Za nieposłuszeństwo wobec króla, przyjaciele Daniela: Szadrak, Meszak i Abed-Nego zostali wrzuceni do rozpalonego pieca. Nie chcieli bowiem oddawać czci posągowi, którego wzniósł król Nabuchodonozor. Młodzieńcy „chodzili wśród płomieni, wysławiając Boga i błogosławiąc Pana” (Dn 3, 24-25), co króla wprawiło w zdumienie. Nakazał czcić Boga wyznawanego przez nich oraz obsypał ich zaszczytami w prowincji Babilonu.

Daniel dwa razy wytłumaczył Nabuchodonozorowi II znaczenie dziwnych snów. Później objaśnił także następcy Nabuchodonozora – Baltazarowi znaczenie napisów na ścianie: królestwo miało wkrótce upaść. Tej samej nocy Baltazar został zabity i Persowie zdobyli Babilon.

Persowie uczynili Daniela ważnym urzędnikiem, lecz inni zazdrościli mu władzy i błyskotliwej kariery. Spiskowali przeciwko niemu. Wmówili królowi Dariuszowi, że Daniel nie jest wiernym poddanym. Monarcha wydał więc Proroka na pożarcie lwom.

Wbrew logice wyznawanej przez króla Dariusza, Daniel ocalał. Bóg uratował mu życie. „Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszczę lwom; nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic złego» (Dn 6, 23-24).

Zdarzenie to tak wstrząsnęło królem Dariuszem, że nakazał on wychwalanie Boga czczonego przez Daniela „ Wydaję niniejszym dekret, by na całym obszarze mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest Bogiem żyjącym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów»(Dn 6, 27-29).

Daniel zapisał także kilka proroczych snów, w których Bóg wyjawiał mu swe plany na przyszłość. Przepowiedział m.in. czas narodzin Chrystusa i jego śmierć.

W Księdze Daniela znajduje się starotestamentalna apokalipsa katolickiego kanonu Pisma Świętego. Znajdziemy tam nie tylko strach i grozę ale i nadzieję.

Interpretacja wizji bestii i Przedwiecznego nawiązuje do historycznego faktu – do panowania nad Jerozolimą czterech kolejnych imperiów.

Wizja „Syna Człowieczego” w tradycji żydowskiej dotyczy Mesjasza, a interpretacja chrześcijańska odnosi ją do Jezusa Chrystusa i Jego ponownego przyjścia. Głównym przesłaniem tej wizji jest upadek ziemskich władców i imperiów, zwycięstwa i panowanie Boga.

Proroctwo o 70 tygodniach, które w biblistyce katolickiej nie jest jednoznaczne, Jest interpretacją proroctwa Jeremiasza o 70 tygodniach (jako 70 latach) spustoszenia Jerozolimy, zapowiedź zniszczenia zła (koniec niegodziwości Antiocha Epifanesa i jemu podobnych tyranów oraz nieposłuszeństwa Narodu Wybranego względem Boga i nadejścia wieku sprawiedliwości.

Wieczne królestwo zatryumfuje w walce ze złem tj. potęgą tego świata. ”Ustalono siedemdziesiąt tygodni nad twoim narodem i twoim świętym miastem, by położyć kres nieprawości, grzech obłożyć pieczęcią i odpokutować występek, a wprowadzić wieczną sprawiedliwość, przypieczętować widzenie i proroka i namaścić Święte Świętych „ (Dn 9, 24-25).

Wizje Daniela miały utwierdzić prześladowanych Żydów w przekonaniu, że Bóg ich nie opuści, żeby mieli nadzieję w ostateczne zwycięstwo dobra i żeby pozostali wierni Panu.

Bóg przez wizje ukazuje ludziom wszystkich czasów prawdę o człowieku, świecie i przyszłych wydarzeniach. Wszystkie straszne rzeczy prowadzą do jednej, najważniejszej prawdy.

To Bóg jest Panem – historii czasu – to w Jego rękach są dzieje świata. Wierzącym i wiernym Mu nie stanie się krzywda. To dobra nowina, również – a może zwłaszcza – dzisiaj.

Prorok Daniel jest adresatem modlitw wiernych nawiedzanych przez koszmary senne. Jest bardziej popularny w Kościele prawosławnym niż w katolickim. Sceny z żywota Proroka należą do najstarszych w ikonografii chrześcijańskiej. Najbardziej popularny w sztuce zachodniej jest obraz Daniela w jaskini lwów, traktowany jako zapowiedź Zmartwychwstania Chrystusa i przykład potęgi modlitwy.

Anna Rudnicka
http://www.parafia-piskorowice.pl/aktua ... ne-daniel/