Litania do św. Klary

Wspomnienie św Klary przypada na 11 sierpnia
Więcej o niej przeczytasz tu: https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-11a.php3

Kyrie eleison. Chryste eleison. Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, – zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo, – módl się za nami.
Święta Boża Rodzicielko, – módl się za nami.
Święta Panno nad pannami, – módl się za nami.

Święta Matko Klaro, – módl się za nami.
Przed narodzeniem od Boga światu objawiona, – módl się za nami.
Światłem świata od Chrystusa nazwana, – módl się za nami.
W młodości na służbę Bożą wybrana, – módl się za nami.
Lilio anielskiej czystości, – módl się za nami.
Klejnocie Jezusa i Maryi, – módl się za nami.
Chwalebna wzgardzicielko świata, – módl się za nami.
Mężna zwyciężycielko ciała, – módl się za nami.
Odważna pogromicielko złych duchów, – módl się za nami.
W wierze niewzruszona, – módl się za nami.
W nadziei ugruntowana, – módl się za nami.
Miłością seraficką pałająca, – módl się za nami.
Świątobliwością na cały świat promienna, – módl się za nami.
Córko św. Ojca Franciszka najukochańsza, – módl się za nami.
Naśladowczyni św. Ojca Franciszka najochotniejsza, – módl się za nami.
Wzorze głębokiej pokory, – módl się za nami.
Zwierciadło zakonnej doskonałości, – módl się za nami.
Nadzwyczajna miłośnico ubóstwa, – módl się za nami.
Ozdobo Serafickiego Zakonu, – módl się za nami.
W męce i cierpieniach Chrystusowych pogrążona, – módl się za nami.
Obecnością Jezusa i Maryi uczczona, – módl się za nami.
Darem proroctwa zaszczycona, – módl się za nami. 
Cudami sławna, – módl się za nami.
Od Jezusa w opiekę wraz z siostrami przyjęta, – módl się za nami.
Wielbicielko Przenajświętszego Sakramentu, – módl się za nami.
Wzgardzicielko bogactw i marności światowych, – módl się za nami.
Perło posłuszeństwa, – módl się za nami.
Braci Mniejszych Siostro ukochana, – módl się za nami.
Matko wielu dziewic zakonnych, – módl się za nami.
Od najwyższego Biskupa za życia błogosławiona, – módl się za nami.
Po śmierci do nieba przez aniołów zaniesiona, – módl się za nami.
Uczestniczko niebieskiej chwały, – módl się za nami.
Orędowniczko nasza przed Bogiem, – módl się za nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, – przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, – wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, – zmiłuj się nad nami.

K: Módl się za nami św. Matko Klaro.
W: Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się: Boże, dawco pokoju i źródło miłości, któryś świętą Matkę naszą, Klarę, Oblubienicę Twoją, przedziwną ku bliźnim miłością obdarzyć raczył; spraw prosimy, abyśmy przez Jej zasługi i za Jej przyczyną, w miłości ku Tobie utwierdzeni, żadnym pokusom od Ciebie oderwać się nie dozwolili. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Święta Klara, dziewica, wspomnienie 11 sierpnia.
Klara urodziła się w Asyżu w 1193 lub 1194 r. Była najstarszą z trzech córek pana Favarone z rycerskiego rodu Offreduccio i jego żony Ortolany. Jej matka, podczas ciąży, w trakcie modlitwy usłyszała słowa: „Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!” Pod wpływem tych słów nadała dziewczynce imię Klara (z języka łacińskiego clara – jasna, czysta, sławna).

Święta Klara
Klara wzrastała w atmosferze miłości i pobożności. Gdy miała 12 lat, w Asyżu zaczął swą działalność Jan Bernardone, przyszły św. Franciszek. Z czasem zaczął zdobywać ludzi, którzy poświęcali swe życie Bogu. Klara często spotykała się z nim, by zrozumieć jego słowa. Rodzice, zamożni mieszczanie, daremnie dwa razy usiłowali wydać córkę za mąż. Klara poprosiła bowiem Franciszka, by zwrócił się z prośbą do biskupa Asyżu, aby mogła stać się siostrą Braci Mniejszych. W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 r. z całą rodziną poszła do pobliskiego kościoła. Po poświęceniu palm każdy odbierał palmę z rąk biskupa. Biskup Gwidon podszedł jednak sam do Klary i wręczył jej palmę – był to umówiony wcześniej znak zgody. Tej samej nocy dziewczyna wymknęła się z domu, by oddać życie Chrystusowi. Z rąk św. Franciszka otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny. Po pewnym czasie przyłączyła się do niej jej siostra, bł. Agnieszka.

Święta Klara Klara odmówiła powrotu do domu swoim krewnym, którzy przyjechali, by ją do tego przekonać. Franciszek wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku św. Damiana. Pierwszą jego ksienią została Klara. Franciszek bardzo cieszył się z powstania tej rodziny żeńskiej. Kiedy bowiem bracia byli zajęci życiem apostolskim, siostry miały dla nich stanowić zaplecze pokuty i modlitwy. Zakon nosił nazwę Pań Ubogich, potem nazwano je II Zakonem, a popularnie klaryskami. W 1215 roku Innocenty III nadał zakonowi Klary „przywilej ubóstwa”. Siostry nie mogły posiadać żadnej własności, a powinny utrzymywać się jedynie z pracy swoich rąk. Odtąd San Damiano stało się kolebką nowego Zakonu. Wstępowały do niego głównie córki szlacheckie, pozostawiając wszystko i wybierając skrajne ubóstwo.

Święta Klara Swoje żarliwe modlitwy Klara wspierała surowym życiem, częstymi postami i nocnymi czuwaniami. Dokonywała już za życia cudów – cudownie rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je, wyjednała im opiekę Jezusa. Pod koniec życia doznała cudownej łaski; kiedy bowiem nadeszła noc Narodzenia Pańskiego, osłabiona i chora Klara pozostała na swym posłaniu. Otrzymała jednak łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, odprawianej w pobliskim kościele z udziałem Franciszka i jego braci. Z tego też powodu św. Klara została patronką telewizji. Po śmierci św. Franciszka cały trud utrzymania zakonu spadł na jej barki.
Klara w klasztorze św. Damiana żyła przez 42 lata. Wyczerpujące posty, umartwienia i czuwania spowodowały, że 11 sierpnia 1253 r. umarła. Następnego dnia odbył się jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w grobie, w którym przedtem spoczywało ciało św. Franciszka. Już dwa lata później Aleksander IV, po zebraniu koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił ją świętą. Papież dokonał jej uroczystej kanonizacji w Anagni w 1255 roku.

Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę z monstrancją w ręku. Podanie bowiem głosi, że w czasie najazdu Saracenów na Asyż Klara miała ich odstraszyć Najświętszym Sakramentem, który wyniosła z kościoła. Blask płynący z Hostii miał jakoby porazić wroga i zmusić go do ucieczki. Legenda powstała zapewne na tle szczególnego nabożeństwa, jakie miała św. Klara do Eucharystii.