Magnificat

WIELBI DUSZA MOJA PANA,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy,
oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
święte jest Imię Jego.
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenia,
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się
zmysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.

Określenie Magnifikat pochodzi od pierwszego słowa pieśni Maryi zaczerpniętej z Ewangelii wg św. Łukasza (Magnificat anima mea Dominum – „Wielbi dusza moja Pana”). Pieśń ta używana była w liturgii godzin kanonicznych, czyli nabożeństw odprawianych o różnych godzinach w ciągu dnia. Wchodziła mianowicie w skład nieszporów – nabożeństwa wieczornego, w którym grała główną rolę.