Mistyka chrześcijańska

karmelitańska, ignacjańska, benedyktyńska, franciszkańska, dominikańska, charyzmatyczna
Albertus
Posty: 430
Rejestracja: 13 mar 2021, 9:27
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 51
Podziękowano: 81
Płeć:

Nieprzeczytany post

daniel pisze: 13 lis 2023, 17:36
Albertus pisze: 13 lis 2023, 17:05 Amen!
Bóg jest taki jaki nam się objawił w Objawieniu publicznym które jest zakończone i zamknięte.
A czy ktoś w to wątpi?
Objawienie jest zakończone.

"Środkiem duszy jest Bóg, i gdy ona dojdzie do Niego według wszelkich możliwości swojej istoty i według działań, i skłonności, wówczas osiągnie ostateczny i najgłębszy swój środek, Boga." św. Jan od Krzyża

Objawienie mówi o budowaniu relacji z Ojcem poprzez Chrystusa w Duchu, którego celem jest komunia w zjednoczeniu poprzez oczyszczenie. W prawosławiu mowa o przebóstwieniu.
Nie wiem czy ktoś wątpi czynie i nie pisałem że ktoś wątpi.

Wyraziłem tylko poparcie dla tego fragmentu tekstu który zamieściłeś mówiącego o tym że nasz obraz i poznanie tego jaki jest Bóg powinniśmy budować przede wszystkim na objawieniu Bożym zawartym w Piśmie Świętym i Tradycji apostolskiej.
Ostatnio zmieniony 13 lis 2023, 19:45 przez Albertus, łącznie zmieniany 1 raz.
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Podstawowe pojęcia z zakresu mistyki

3. Kontemplacja wlana


Kontemplacja w ogólności jest prostym intelektualnym oglądem prawdy (Platon, Arystoteles) – simplex intuitus veritatis.
Kontemplacja chrześcijańska oparta na Słowie Bożym jest określana w zestawieniu z medytacją, która również dotyczy prawd wiary i tego, co z nich wypływa jako wlane i miłosne poznanie Boga. Potwierdza to doświadczenie i doktryna czołowych chrześcijańskich mistyków.

a) Święty Tomasz z Akwinu

W kwestii 180 Summy teologicznej, gdzie św. Tomasz w ośmiu artykułach zajmuje się, ex professo, życiem kontemplacyjnym, znajdujemy określenie kontemplacji w ogólności: Contemplatio perinet ad ipsum simplicem intuitum veritatis. Jest to określenie w znaczeniu abstrakcyjnym i metafizycznym. Wynika z niego, że kontemplacja w ogóle należy do dziedziny poznawczej, jednakże swoje źródło posiada w miłości.

Św. Tomasz najpierw wykazuje, że życie kontemplacyjne angażuje zarówno intelekt, jak i wolę. Następnie dodaje, że w grę wchodzi nie tylko ogląd prawdy, ale również jej umiłowanie. Kontemplacja, mając związek z intelektem i wolą, posiada automatycznie związek z odpowiadającymi im władzami nadprzyrodzonymi: wiarą i miłością. Można zatem stwierdzić, że istota aktu kontemplacyjnego znajduje się w ścisłym związku z poznaniem wiary, lecz jego źródłem jest miłość i akt ten skłania wolę do miłości.

Poznanie Boga przez wiarę zostaje udoskonalone przez dary Ducha Świętego. Nie wszystkie dary mają jednakowy związek z życiem kontemplacyjnym. Do życia kontemplacyjnego bezpośrednio odnoszą się trzy dary: mądrości, rozumu i wiedzy. Wiara zostaje oświecona przez dar rozumu, nadzieja przez dar umiejętności, a miłość przez dar mądrości. Dary te mają swoje korzenie w cnocie wiary wlanej. Najbliższy związek z życiem kontemplacyjnym ma dar mądrości. Dzięki niemu zostaje nie tylko udoskonalone nasze poznanie Boga, ale ponadto umożliwia specjalne doświadczenie obecności Boga w nas.”


o. Jerzy Gogola OCD
https://www.karmel.pl/podstawowe-pojeci ... styki-1/3/



Kontemplacja chrześcijańska wlana jest prostym oglądem prawdy i tego, co z nich wypływa jako wlane i miłosne poznanie Boga.

Wg św. Tomasza kontemplacja należy do dziedziny poznawczej, jednakże swoje źródło posiada w miłości. Życie kontemplacyjne angażuje zarówno intelekt, jak i wolę, którym odpowiadają władze nadprzyrodzone wiara i miłość. W uproszczeniu istotą kontemplacji jest poznanie poprzez wiarę oraz skłanianie się woli ku miłości. Poznanie Boga przez wiarę udoskonalane jest przez dary Ducha: mądrości, rozumu i wiedzy.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Podstawowe pojęcia z zakresu mistyki

3. Kontemplacja wlana
b) Św. Jan od Krzyża


Św. Jan od Krzyża zna nauczanie św. Tomasza także w odniesieniu do kontemplacji wlanej:

“Nazywa dusza tę ciemną kontemplację tajemniczą. I słusznie, bo jak mówiliśmy, jest to teologia mistyczna, którą teologowie nazywają mądrością ukrytą. Wiedza ta, jak mówi św. Tomasz, udziela się duszy przez miłość. Udzielanie to dokonuje się w ukryciu i wśród ciemności, bez udziału rozumu i innych władz. Ponieważ więc wiedzę tę osiągają nie władze duszy, lecz jedynie Duch Święty wlewa ją i rozrządza w duszy, jak to mówi oblubienica w Pieśni nad Pieśniami, i dusza sama nie może zrozumieć, jak to się dzieje, przeto określa ją tu jako tajemniczą”.

Wskazana jest tutaj również dziedzina poznawcza, do której kontemplacja należy oraz istotny udział miłości i specjalne działanie Ducha Świętego wśród ciemności i ponad rozumem.

“Ta noc ciemna jest to wpływ Boga na duszę, oczyszczający ją z nieświadomości i niedoskonałości habitualnych, naturalnych i duchowych. Wpływ ten ludzie duchowi nazywają kontemplacją wlaną albo teologią mistyczną. W tej kontemplacji poucza Bóg duszę sposobem ukrytym i zaprawia ją do doskonałej miłości, podczas gdy ona nic nie czyni i nie rozumie, jakim sposobem owa kontemplacja jest wlewana. Ponieważ zaś jest ona miłosną Mądrością Bożą, sprawia w duszy najzbawienniejsze skutki. Przez oczyszczenie i oświecenie duszy przygotowuje ją do miłosnego zjednoczenia z Bogiem”.

W powyższym tekście pojawiają się dalsze charakterystyki kontemplacji wlanej: bierność, mądrość miłości, utożsamienie jej z nocą ciemną.

Noc ciemna jest drogą do zjednoczenia z Bogiem. Wynika stąd, że i kontemplacja wlana jest drogą do zjednoczenia. Kontemplacja wlana jest przyczyną nocy; daje poznanie Boga, ale jest to poznanie w znaczeniu biblijnym, czyli angażujące całego człowieka. Zasadą tego poznania jest wiara, która pozwala człowiekowi miłować Boga, nie pojmując Go.

Powyższa analiza pozwala na wskazanie czterech konstytutywnych elementów kontemplacji sanjuanistycznej:

– Boży wpływ;
– mądrość lub miłosna wiadomość;
– bierność;
– ciemność.

Istotny dla całej kontemplacji wlanej jest Boży wpływ. Jest on elementem podstawowym, który umożliwia akt kontemplacji, polegający w swej istocie na Bożym działaniu w duszy w celu jej duchowego udoskonalenia.

Będzie to więc specjalne udzielanie się Boga duszy postawionej w stan bierności i wśród ciemności, którego celem jest osiągnięcie przez nią doskonałej miłości.


o. Jerzy Gogola OCD
https://www.karmel.pl/podstawowe-pojeci ... styki-1/3/

Kontemplację wlaną św. Jan nazywa ciemną, tajemniczą, teologią mistyczną, mądrością ukrytą udzielaną poprzez miłość bez udziału rozumu i innych władz. Noc ciemna jest oczyszczającym wpływem Boga na duszę przygotowującym ją, poprzez udoskonalanie do zjednoczenia. Istotę poznania stanowi wiara, która pozwala miłować Boga nie pojmując Go.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Podstawowe pojęcia z zakresu mistyki

3. Kontemplacja wlana
c) Współcześni autorzy


Definicje, jakie podają późniejsi autorzy, zawierają w sobie elementy wyliczone przez św. Tomasza i św. Jana od Krzyża lub je zakładają.

W poznanie wypływające z kontemplacji wlanej zaangażowany jest Bóg i człowiek. To tłumaczy fakt, dlaczego niektórzy autorzy skupiają się bardziej na działaniu Bożym, inni bardziej na odbiorze tego działania przez człowieka, czyli na akcie kontemplacji.

J. De Guibert:

“Kontemplacja wlana w rozumieniu ścisłym stanowi ów akt, dzięki któremu dusza doświadcza obecnego w niej Boga i idzie za Jego miłością”.

Definicja koncentruje się wyłącznie na doświadczeniu duszy.

R. Maumigny:

“Kontemplacja wlana jest to wejrzenie proste i miłosne na Boga, wejrzenie, w którym dusza przez podziw i miłość zachwycona, poznaje Boga doświadczalnie, a w głębokim pokoju cieszy się początkiem szczęścia wiecznego”.

Autor podaje siedem właściwości kontemplacji wlanej:
– wiara zostaje w niej udoskonalona przez dar mądrości;
– jest ona prostym i miłosnym wejrzeniem duszy na Boga;
– dusza poznaje w niej Boga w sposób podobny do poznania anielskiego;
– dusza poznaje w niej Boga doświadczalnie;
– dusza się nie nuży, ale poznaje i miłuje Boga wśród głębokiego pokoju;
– władze duszy zostają zawieszone w działaniu przez podziw i miłość;
– jest ona zapoczątkowaniem szczęśliwości wiekuistej.

R. Garrigou-Lagrange nie zgadza się na właściwość trzecią.

Kontemplację wlaną od strony działania Bożego definiuje m.in. A. Dagnino:

“Kontemplacja wlana w swej istocie jest wzrastającym wpływem, jaki Duch Święty wywiera na człowieka poprzez cnoty teologalne udoskonalane przez dary”.

Garrigou-Lagrange daje definicję, która zawiera, jego zdaniem, istotne elementy wszystkich uznanych autorytetów:

“Kontemplacja wlana jest to proste i serdeczne poznanie Boga i Jego dzieł, będące owocem nie działania ludzkiego wspomaganego łaską, lecz szczególnego natchnienia Ducha Świętego”.

Równie pełną, naszym zdaniem, definicję podaje F. Naval, według którego kontemplacja wlana to:

“Poznanie o charakterze intuicyjnym, dotyczące prawd Bożych, połączone z bardzo intensywną miłością Boga, które staje się udziałem człowieka w sposób jawnie nadprzyrodzony, dzięki wyższym darom Ducha Świętego”.

Warto w tym miejscu wyliczyć te elementy kontemplacji wlanej, które R. Garrigou-Lagrange uważa za nieistotne:
– kontemplacji niekoniecznie musi towarzyszyć niemożność dyskursywnego rozważania;
– nie zawsze kontemplacja jest darem nagłym (subitement), najczęściej Bóg udziela jej duszy, która już jest skupiona;
– błędem jest utrzymywanie, że jest ona niezasługującym aktem; przyjmujemy Boże działanie w sposób wolny i uległy;
– nie jest konieczna świadomość stanu łaski (brak jej w okresie oczyszczeń biernych, które są stanami mistycznymi);
– uczucie obecności Bożej z tych samych względów nie jest istotne dla stanu mistycznego; w nocy ducha dusza czuje się odrzucona;
– nie jest łaską gratis data głównie dla świadectwa innych, gdyż często wie o niej tylko dusza i spowiednik;
– nie wymaga pojęć wlanych jak u aniołów;
– nie wymaga bezpośredniej percepcji Boga, która pozwala nam Go poznać takim jakim jest. Wszystko wskazuje na to, że takie poznanie jest niemożliwe."


o. Jerzy Gogola OCD
https://www.karmel.pl/podstawowe-pojeci ... styki-1/3/

Można wiele czytać, słuchać o tym czym jest, jaka jest lub czym nie jest i jaka nie jest kontemplacja wlana, ale wydaje się, że najważniejsze w tym wszystkim jest doświadczenie. Skoro jest ona aktem dotykającym bezpośrednio głębi duszy jej władze jedynie w sposób nikły są w stanie opisać jej istotę.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Podstawowe pojęcia z zakresu mistyki

3. Kontemplacja wlana
d) Kontemplacja wlana a doskonałość


Kontemplacja wlana posiada tajemniczą siłę zjednoczenia i upodobnienia chrześcijanina do Chrystusa, stąd jej wielkie znaczenie w życiu duchowym, a także związek ze świętością. Teolodzy zgadzają się, że kontemplacja idzie w parze z wysokimi stanami łaski, że zawiera w sobie wysoki stopień teologalnej miłości. Nie neguje się przez to obecności kontemplacji u ludzi niedoskonałych. Fenomeny paramistyczne nie są wykładnikiem świętości.

Z doświadczenia świętych wiadomo, że nie wszystkich Bóg prowadzi drogą opisaną przez św. Teresę od Jezusa i św. Jana od Krzyża. Używając określenia kontemplacja wlana, ma się powszechnie na uwadze stany mistyczne i dlatego uważa się, że nie jest konieczna do doskonałości. Jest rzeczą oczywistą dla wszystkich, że o doskonałości stanowi miłość nie zaś stany psycho-somatyczne.

Kontemplacja wlana jest drogą do zjednoczenia dusz wybranych. Normalnym biegiem rzeczy Bóg udziela jej duszom przygotowanym. Skoro jednak jest ona darem, więc doskonałość nie może polegać na czymś, co od nas nie zależy.

R. Garrigou-Lagrange na pytanie, czy wszystkie dusze prawdziwie oddające się życiu wewnętrznemu powołane są do kontemplacji w sposób ogólny i dalszy, odpowiada – według nauczania św. Tomasza z Akwinu o darach i według nauczania św. Jana od Krzyża o oczyszczeniu biernym – twierdząco. Przemawiają za tym trzy racje, które odpowiednio dotyczą – źródła, rozwoju i celu życia mistycznego. Źródło i cel są dla wszystkich wierzących identyczne. Gdy zaś chodzi o rozwój, autor zauważa, że postęp duchowy jest ściśle uzależniony od oczyszczenia duszy. Oczyszczenie, jak uczy św. Jan od Krzyża, nie jest pełne bez oczyszczeń biernych. Stąd jego opinia, że Bóg, wzywając wszystkich do pełni życia duchowego, wzywa ich jednocześnie do mistyki.

A. Stolz zauważa, że jakkolwiek nie jest rzeczą konieczną bycie mistykiem, by dostać się do nieba, to jednak mistyka ofiaruje całkowite oczyszczenie już tu na ziemi. Podkreśla najpierw chrystologiczny charakter doświadczenia mistycznego i wykazuje, jak przeciwne chrześcijaństwu jest określenie mistyki biorące pod uwagę istotę i wszechobecność Boga. Biorąc za podstawę wszechobecność Boga można dojść do przekonania, że zjednoczenie mistyczne z Bogiem może dokonać się bez Chrystusa. Podstawa tego zjednoczenia to obecność Boga w duszy wierzącego przez łaskę i dzięki włączeniu nas w życie Chrystusa. Ten fakt sprawia, że mistyka chrześcijańska będzie w sposób istotny chrystologiczna, sakramentalna, kościelna. Jest to rozwiązanie patrystyczne, podkreślające, że całe zainteresowanie życia mistycznego skierowane jest na Chrystusa, sakramenty, Kościół.

Tak więc, według jednych kontemplacja wlana jest konieczna do świętości: jest normalnym ukoronowaniem rozwoju życia duchowego, domaga się jej organizm nadprzyrodzony: cnoty, dary. Dlatego każdy jest do niej powołany, podobnie jak i do świętości. Dla innych nie jest oczywiste, by organizm nadprzyrodzony wymagał od każdego chrześcijanina takiej formy rozwoju. Doskonałość chrześcijańska jest doskonałością miłości, a miłość dopełnia się na wiele sposobów w oparciu o różnorakie łaski. Jedną z nich jest kontemplacja wlana. Kiedy Bóg jej udziela, nie wprowadza w duszę czegoś nowego. Kontemplacja nie jest sytuacją anormalną, ale nie jest też konieczną formą pełni nadprzyrodzonego życia."



o. Jerzy Gogola OCD
https://www.karmel.pl/podstawowe-pojeci ... styki-1/3/


Kontemplacja wlana:
- posiada tajemniczą siłę zjednoczenia i upodobnienia się do Chrystusa
- odgrywa wielkie znaczenie w życiu duchowym
- ma związek ze świętością, wysokimi stanami łaski, wysokim stopniem miłości teologalnej
- może występować u ludzi niedoskonałych
- rozumiana jako stany mistyczne nie jest konieczna do doskonałości, w przeciwieństwie do miłości
- jest darem, jest drogą dusz wybranych, przygotowanych
- stanowi powołanie dla wszystkich dusz prawdziwie oddających się życiu wewnętrznemu
- brak zgodności czy kontemplacja wlana jest normalnym ukoronowania życia duchowego, do którego każdy jest powołany
- kontemplacja nie jest sytuacją anormalną, ale nie jest też konieczną formą

Mistyka:
- Bycie mistykiem nie jest rzeczą konieczną, by dostać się do nieba.
- Mistyka oferuje całkowite oczyszczenie na ziemi.
- Podkreśla chrystologiczny charakter doświadczenia mistycznego oraz zjednoczenia.
- Podstawą zjednoczenia jest obecność Boga w duszy poprzez łaskę i dzięki włączeniu w życie Chrystusa.
- Ma charakter chrystologiczny, sakramentalny, kościelny, patrystyczny.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Podstawowe pojęcia z zakresu mistyki

4. Mistyka


Pojęcie mistyki zawiera się w przedstawionych powyżej określeniach. Dlatego w tym miejscu można jedynie zaproponować przykład definicji chrześcijańskiej mistyki, która w dużej mierze streszcza elementy, który pojawiły się dotąd.

a) Pojęcie

Określenie mistyki autorstwa A. Royo Marín będące, jego zdaniem, syntezą kilkudziesięciu innych definicji, brzmi następująco:

“Istotny składnik mistyki, który ją wyróżnia i oddziela od wszystkiego, co mistyką nie jest, polega na działaniu darów Ducha Świętego w sposób boski lub ponadludzki, która zwykle jest przyczyną biernego doświadczenia Boga lub Jego Boskiego działania w duszy”.

Autor widzi istotę mistyki w działaniu darów Ducha Świętego w sposób boski lub nadnaturalny. Inaczej mówiąc, chodzi o taką zdolność wierzącego do odbierania natchnień i poruszeń Ducha Świętego, która prowadzi człowieka do doskonałej uległości i posłuszeństwu temu działaniu. Wszystkie szkoły duchowości, zdaniem cytowanego autora, uznają doświadczenie mistyczne za owoc działania Ducha Świętego poprzez swoje dary na sposób boski lub nadnaturalny.

O dwojakim sposobie uzdolnienia człowieka do działania nadnaturalnego mówi św. Tomasz: sposób naturalny jest możliwy dzięki posiadaniu cnót wlanych, sposób boski – dzięki darom Ducha Świętego. W. Słomka wyjaśnia, że “obie te aktywności są nadnaturalne, jednakże istnieje między nimi różnica ze względu na principium movens, którym w pierwszym wypadku jest sam człowiek, a ściśle mówiąc rozum człowieka, a w wypadku drugim Bóg”.

Doświadczenie rzeczywistości nadprzyrodzonej jest najczęstszym i zwyczajnym przejawem ponadludzkiego sposobu działania Ducha Świętego, jednak nie w tym doświadczeniu należy szukać istoty mistyki. W biernym oczyszczeniu ducha wierzący nie doświadcza działania Boga, a jednak jest to stan mistyczny. Człowiek jest wówczas daleki od doświadczania Boga lub Jego działania w sobie. Jakkolwiek obiektywnie rzecz biorąc, mamy do czynienia także w tym przypadku z mistyką to sam zainteresowany interpretuje swój stan zupełnie inaczej.

Istotą mistyki jest wlane i miłosne poznanie Boga, dzięki któremu wierzący doświadcza Misterium. Tak więc mistyka byłaby wiedzą o misterium Chrystusa, nabytą dzięki szczególnemu zjednoczeniu z Nim, mocą Ducha."



o. Jerzy Gogola OCD
https://www.karmel.pl/podstawowe-pojeci ... styki-1/3/


Wg Rayo istotnym składnikiem mistyki, która zwykle jest przyczyną biernego doświadczenia Boga, jest działanie darów Ducha Świętego. Widzi on mistykę jako zdolność wierzącego do odbierania natchnień i poruszeń Ducha, która prowadzi do doskonałej uległości i posłuszeństwu temu działaniu.

Św. Tomasz mówi o dwojakim sposobie. Sposób „naturalny” poprzez oczyszczenie rozumu ku przyjęciu cnót wlanych (boskie, teologalne) oraz sposób boski – dzięki darom Ducha.

Doświadczenie rzeczywistości duchowej i nadprzyrodzoności jest najczęstszym i zwyczajnym działaniem Ducha, jednak nie stanowi, zdaniem autora, z którym się zgadzam istoty mistyki. Istotą mistyki jest wlane, miłosne poznawanie Boga oraz doświadczenie Misterium.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Znaczenie mistyki w wierze
- Od religijności do wiary -


Podejmując tak sformułowany temat, warto przywołać rozróżnienie wprowadzone przez szwajcarskiego teologa Karla Bartha (1886-1968), które ukazuje różnicę pomiędzy religijnością a wiarą.

Religijność, w tym rozumieniu, jest systemem różnych praktyk i rytuałów związanych z określonym systemem religijnym, gdzie postawa praktykujących pozostaje na płaszczyźnie zewnętrznego udziału i daleka jest od głębszego, osobistego zaangażowania. Ostateczne motywacje religijności pozostają w sferze subiektywnej i są wyrazem ludzkiej, czysto filozoficznie rozumianej aktywności, życiowych przyzwyczajeń, nawyków, presji społecznych czy niedojrzale rozwiązywanych problemów osobistych.

Wiara natomiast, według Karla Bartha, jest wydarzeniem osobistym, dotykającym najgłębszych rejonów decyzji, rozumienia i wrażliwości.

Takie jej określenie bliskie jest pojęciu chrześcijańskiej mistyki, gdzie każdy człowiek autentycznie wierzący jest mistykiem. To przekonanie dalekie jest od oczekiwania, że mistyk to ktoś wyjątkowy, nadzwyczajny, najlepiej obdarowany zjawiskami nadprzyrodzonymi (nieprzeciętna wiedza, stygmaty, dar uzdrawiania, bilokacji, itp.)."


ks. K. Grzywocz
http://www.kskrzysztofgrzywocz.pl/image ... wierze.pdf

W ujęciu K. Grzywocza, poprzez próbę rozróżnienia pomiędzy subiektywną zewnętrzną religijnością, a wiarą jako wewnętrznym, głębokim, osobistym wydarzeniem, mistyka poniekąd bliska jest głębokiej wierze wewnętrznej i dotyczy każdego głęboko wierzącego chrześcijanina. Paradoksalnie zaskakujące jest to, że religijność, coś poniekąd "obiektywnie" weryfikowalnego, jest wiązana z czymś subiektywnym, bo opartym na osobistych motywacjach dotykających płaszczyzny, moim zdaniem, psychologicznej.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Znaczenie mistyki w wierze
- Kim jest mistyk? -


Pomocą we właściwym rozumieniu mistyki chrześcijańskiej może okazać się wypowiedź Jana van Ruusbroeca (1293-1381), który w następujący sposób kreśli profil mistyka:

Człowiek, który we wspólnocie z Bogiem i z wszystkim, co żyje, posiada bogatą i delikatną podstawę, która ugruntowana jest w bogactwie Boga. Dlatego odczuwa on potrzebę, aby nieustannie obdarowywać wszystkich, którzy go potrzebują, ponieważ jego bogactwo ugruntowane jest w żywym źródle Ducha Świętego, którego nigdy nie można wyczerpać. Jest on żyjącą istotą i chętnym narzędziem Boga, z którym Bóg może uczynić, co chce i jak chce2.

W takim ujęciu mistykiem jest ten, kto żyje we wspólnocie (harmonii) z Bogiem i z wszystkim, co żyje. Doświadczenie mistyczne, w porządku fenomenologicznym, wyraża się w przeżyciu wspólnego brzmienia (współbrzmienia), harmonijnej struktury kosmosu, natury i międzyosobowych więzi.

Mistyk przeczuwa, że dane mu jest uczestniczyć jakby w polifonicznym dziele (utworze muzycznym), którego nie jest ostatecznym twórcą. Takie doświadczenie możemy znaleźć chociażby w twórczości i życiu Maksyma Wyznawcy (580-662)3 czy Hildegardy z Bingen (1098-1179) w jej rozumieniu harmonii niebiańskiej i ziemskiej4. Ta harmonia dotyczy świata zewnętrznego (makrokosmosu), ale także świata wewnętrznego (mikrokosmosu). Wewnętrzna struktura człowieka jest bowiem złożona z wielu ,,elementów”, które tylko we wzajemnej ,,wspólnocie” (harmonii) funkcjonują poprawnie. Całe wnętrze pozostaje jakby w jednej tonacji: ludzkie myśli, uczucia, pamięć, wyobraźnia, sny, wszystkie potrzeby i pragnienia, świadomość i nieświadomość.

Mistyk w tym rozumieniu jest więc człowiekiem zintegrowanym, pozostającym w nienaruszonej harmonii. Tym greckim rozumieniem czystości (jako nienaruszonej całości) posługuje się Paweł z Tarsu, gdy pisze: ,,Sam zaś Bóg pokoju niech uświęca was całych, aby nietknięty duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (1 Tes 5,23). To doświadczenie jednego współbrzmienia (makrokosmosu i mikrokosmosu), uczestniczenia jakby w jednej muzyce, utworze, którego źródło nie jest w nas, jest wątkiem wspólnym
wydarzenia mistycznego."


ks. K. Grzywocz
http://www.kskrzysztofgrzywocz.pl/pl/pu ... i-w-wierze


Mistyk to człowiek będący we wspólnocie i harmonii z Bogiem oraz ze wszystkim co żyje, który odczuwa potrzebę obdarowywania, dzielenia się miłością jako niewyczerpalnym bogactwem, którego źródłem jest Duch Święty. Mistyk jest człowiekiem zintegrowanym. Doświadczenie mistyczne ma charakter współbrzmienia natury i międzyosobowych więzi.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
JOB31,4
Posty: 4
Rejestracja: 02 gru 2023, 21:24
Wyznanie: katolicyzm
Podziękowano: 2
Płeć:

Nieprzeczytany post

Mistyka chrześcijańska w praktyce - mistyka w spawalnictwie:



Owocnego słuchania.
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

Chyba już tego słuchałem ;)
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
Awatar użytkownika
daniel
Posty: 1866
Rejestracja: 31 sty 2021, 12:32
Wyznanie: katolicyzm
Podziękował/a: 434
Podziękowano: 824
Płeć:

Nieprzeczytany post

"Znaczenie mistyki w wierze
- Mistyka obiektywna i subiektywna -

Akcent w mistyce chrześcijańskiej pada na rzeczywistość obiektywną (niezależną od subiektywnej kreatywności człowieka). W mistycznym przeżyciu dane jest człowiekowi doświadczenie, że w świecie istnieje więcej porządku obiektywnego niż subiektywnego, że uczestniczy w harmonii i porządku, których nie jest źródłem ani nie może ich ogarnąć. W tym kontekście szwajcarska mistyczka Adrienne von Speyr (1902-1907) rozróżnia mistykę obiektywną i mistykę subiektywną5. Ta pierwsza wiąże się zasadniczo z głęboką medytacją prawd (rzeczywistości, hipostaz por. Hbr 11,1) zawartych w Credo, która odkrywa współbrzmienie prawdy o Bogu Trójjedynym, stworzeniu, wcieleniu, rzeczywistości Kościoła i spraw ostatecznych. Mistyka obiektywna jest całkowicie skoncentrowana na rzeczywistości istniejącej poza konstrukcjonistycznie rozumianym tworem ludzkiego ducha przyjętą i przeżytą dogmatyką, doświadczeniem Credo.

Mistyka subiektywna natomiast ukazuje to, co wydarza się w człowieku w konfrontacji z mistyką obiektywną. Wyeksponowane zostają takie cechy tego doświadczenia, jak: otwartość, zaufanie, dyspozycyjność i modlitewna gotowość przyjęcia wszystko ogarniającej Formy (Postaci) Bożego

Objawienia. Zjawiska nadprzyrodzone (niezwykłe) nie należą do istoty tego doświadczenia (chociaż mogą niekiedy jemu towarzyszyć). Gdy akcent w wyjątkowy sposób zostaje położony na doświadczeniu subiektywnym, mówimy o zjawisku mistycyzmu, gdzie zainteresowanie koncentruje się na doświadczeniu człowieka, jego przeżyciach, i związane jest często z oczekiwaniem zjawisk nadzwyczajnych, cudownych i nadprzyrodzonych. Mistycyzm może być ukrytą formą zaburzenia osobowości np. narcystycznego, gdzie chęć bycia kimś wyjątkowym, zauważonym i niezwykłym w porównaniu z szarą resztą normalnych ludzi wierzących, uniemożliwia autentyczne spotkanie.

Mistycyzm towarzyszył często kultom pogańskim i koncentrował się mocno na nadzwyczajnym, niezwykłym charakterze tego doświadczenia otoczonego aurą tajemnicy, ekstatycznych kultów i zachowań, którym towarzyszyły silne emocje i domniemane zjawiska nadprzyrodzone np. przepowiadanie przyszłości, używanie niezrozumiałych języków, spektakularne uzdrowienia i inne, trudne do wyjaśnienia, ,,cudowne zjawiska”. Dlatego też wczesne chrześcijaństwo z dużą rezerwą odnosi się do takiego rozumienia mistyki. To pojęcie nie jest używane w Biblii (natrafiamy natomiast na słowo ,,misterium”, gr. misterion6) ani w pismach wczesnochrześcijańskich, a gdy się w końcu pojawia, dotyczy bardziej misterium doświadczenia obiektywnego niż subiektywnego jego przeżycia. U Klemensa Aleksandryjskiego i Orygenesa pojęcie ,,mistyka” odnosi się do Misterium Chrystusa. Ostatnią Wieczerzę określa się jako ,,mistyczną Paschę”; mówi się o ,,mistycznym Kielichu”, a Pseudo-Dionizy słowo ,,mistyka” odnosi do całej teologii ,,mistyczna teologia”. Słowo ,,mistyczny”, nawiązujące do subiektywnego doświadczenia chrześcijańskiego, wprowadza Orygenes, gdy mówi: ,,Niewypowiedziane i mistyczne rozważanie prowadzi do zachwytu i entuzjazmu”7."



ks. K. Grzywocz
http://www.kskrzysztofgrzywocz.pl/image ... wierze.pdf


Mistyka chrześcijańska kładzie akcent na rzeczywistość obiektywną. Dane człowiekowi doświadczenie mistyczne odsłania istnienie harmonii i porządku, których człowiek nie jest źródłem i których nie jest w stanie ogarnąć. Mistyka integruje prawdy Credo, Trójjedynego Boga, stworzenia, wcielenia, Kościoła i spraw ostatecznych. Mistyka subiektywna związana jest z tym co wydarza się w człowieku w doświadczeniu mistyki obiektywnej. Gdy akcent koncentruje się na doświadczeniu subiektywnym lub jego oczekiwaniu może być objawem ukrytego zaburzenia.
„Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego.” Łk 10.41-42
ODPOWIEDZ