.png)
To było pytanie.
Ataki ad personam niestety wskazują na brak szacunku
Pytanie, które wyszło z wymyślonego przez Ciebie założenia, że duchowość i religia nie ma jakiegoś prawa.
Jak widzę dalszy ciąg ataku ad personam tylko w nieco bardziej zawoalowany sposób....daniel pisze: ↑19 lis 2023, 20:21Pytanie, które wyszło z wymyślonego przez Ciebie założenia, że duchowość i religia nie ma jakiegoś prawa.
Jeżeli przykładowo moja wewnętrzna duchowość czuje się zniewolona zawsze będzie patrzeć na rzeczywistość opresyjnie i paranoidalnie. Wszystko może mi zagrażać nie tylko psychoterapia ale i rozwój cywilizacji, medycyna, liberalizm. Wszystko co chce wprowadzić zmiany w skostniały system, a już z pewnością to co uważa, iż zaglądanie do "wnętrza głowy", może mieć wymiar pozytywny. Jeżeli nie znam siebie lub znam siebie lecz nie jestem ze sobą zintegrowany zawsze pukanie do drzwi będę odbierał jako coś niebezpiecznego i będę je ryglował. Taka postawa jest regresywna, a wręcz patogenna.
Nie jestem w stanie przeniknąć głębi twoich wypowiedzi dlatego zapytam:daniel pisze: ↑19 lis 2023, 20:48 "Zmiana postaw to faza przeuczenia nawyków w procesie psychoterapii. Na tym etapie kończy się pomoc psychoterapeuty, a dalszy rozwój pacjenta, jego dojrzewanie do odpowiedzialności, może dokonywać się w kontakcie z kierownikiem duchowym."
Krystyna Kotowa (psycholog kliniczny, psychoterapeuta)
Temat stanowi o tym co dzieli bądź łączy psychologię (psychoterapię, rozwój psychiczny, higienę psychiczną, psychiatrię, rozwój wewnętrzny), a religię (duchowość, mistykę, rozwój duchowy, wiarę). Cytat dotyczy punktu stycznego pomiędzy tym co leży w gestii psychoterapii, a duchowości.
Ja bym nie lekceważył uczuć tej osoby.
ciężka decyzja... która z postaw powoduje więcej dobra Mam takie same dylematy. I jeszcze nie mam odpowiedzi co jest dobre w takiej sytuacji.Apolonia pisze: ↑25 mar 2024, 22:59 Ja z życia mam trochę podobny przykład. Pracuję z kobietą która była kiedyś mężczyzną i zwracam się do niej zgodnie z jej identyfikacją. Bo wydaje mi się, że nie mam prawa ingerować w tak osobiste wybory innych ludzi.
Z drugiej strony spotkałam się z argumentem, że to wspieranie szkodliwej fikcji, która generuje mnóstwo problemów społecznych więc nie jestem pewna, czy ta postawa to prawdziwa miłość bliźniego czy nie. To bardzo skomplikowane
Kwestia czy chcemy aby dana osoba traktowała nas poważnie czy lekceważyła nasze, w jej odczuciu, wymysły o piekle, niebie i zbawianiu.
Może coś zacytuj.Apolonia pisze: ↑19 min temu Mnie zaciekawił temat psychologii w duchowości, o której było dużo powiedziane na wcześniejszych stronach. Teraz czytam książkę "Krocząc z Bogiem przez ból i ciepienie" Tima Kellera. Autor wykazuje się nieprawdopodobnym wręcz wyczuciem możliwych mechanizmów myślowych człowieka cierpiącego, a więc ma wspaniałe podejście psychologiczne. Z drugiej strony, opiera się najbardziej na Słowie Bożym i pokazuje również możliwe pułapki nadmiernego psychologizowania, a największą z nich jest stawianie człowieka i jego odczuć, jego perspektywy w centrum. Trzeba pamiętać, że Bóg musi być na pierwszym miejscu, to wtedy wszystko jest na swoim miejscu. Czasem trzeba oderwać się od nadmiernego pogrążania się w sobie, roztrząsania swoich problemów emocjonalnych, rozrerek itd. i skoncentrować na Bogu, a to będzie najlepszym lekarstwem. Tak, że bardzo polecam tę książkę - nie tylko osobom cierpiącym w danej chwili. Bardzo pięknie łączy podejście psychologiczne i teologiczne. Bardzo holistyczna książka.